کد مطلب:172989 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:172
خشکاندن ریشه ها
اصولی ترین راه مبارزه با آفات و مفاسد، ریشه كن كردن آنهاست. مادامی كه ریشه گیاهی در بن خاك است قطع شاخ و برگ مشكلی را حل نمی كند و به محض فراهم آمدن شرایط و رفع موانع گیاه به گونه ای دیگر رشد و نمو می كند. برای تهذیب اخلاق اجتماعی و تزكیه نفوس هر چند می توان تنها به اصلاحات صوری و موعظه های اخلاقی بسنده كرد، اما این راه مطمئن و قابل اعتماد نیست. برای مبارزه باید ریشه ها را یافت و آنها را خشكاند.
به تصریح برخی از آیات و روایات و تأكید حضرت امام ( قدس سره ) و تصریح مقام معظم رهبری، ریشه ی تمامی انحرافات و خطراتی كه در مسیر زندگی، اهل ایمان و حتی خواص وجود دارد «حب دنیا» ست. باید آزاده بود و از دام دنیا رهایی یافت، تا رستگاری نصیب گردد. حربه ی شیطان در فریب انسان، تزیین دنیاست. درمان باید از محل آسیب دیدگی آغاز گردد و نظرگاه انسان نسبت به دنیا و تمتعات آن تصحیح شود.
از سوی دیگر، در سیره ی عملی رهبران دینی به ویژه پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم و
امیرمؤمنان علی علیه السلام چنین برمی آید كه آنها در اداره ی امور جامعه هرگز از نظارت و كنترل افراد به ویژه كارگزاران خود غافل نبوده اند. در دوران حكومت حضرت علی علیه السلام كه وضعیت اجتماعی و فرهنگی جدید، كنترل های بیشتری را ایجاب می كرد، حضرت برای مراقبت از عاملان خود در گوشه و كنار مأموران اطلاعاتی - امنیتی داشته است كه اخبار مربوط به كارگزاران را به وی برسانند. میزان تأكید حضرت در حفظ بیت المال، واگذاری مناصب و مسؤولیت های اجتماعی به افراد صالح و مبارزه جدی با انحرافات و لغزش های كارگزاران مانع رشد و باروری دنیا دوستی در نهاد یاران خود می شوند. با وجود این مراقبت ها و آموزش های نظری و عملی، اگر كسی از كارگزاران خود را در حال خیانت به امانت الهی و دستبرد به بیت المال می بیند، بدون ملاحظه از او حسابرسی نموده و او را به جزای عمل خود می رساند.
حدود یك سوم نهج البلاغه در مورد زهد و زیان های دنیا طلبی و دنیاگرایی است. در دوران رشد و پیشرفت و توسعه، آفت دنیاگرایی، گریبان خواص را می گیرد و حضرت علی علیه السلام در عصر خود با چنین آسیبی مواجه بودند كه هشدارهای پیاپی داده اند.
از اساسی ترین شناخت ها، شناسایی آسیب ها در عملكرد عوام و خواص و عوامل رخوت آور و ركودزاست كه برای عبرت آموزی و دوری گزیدن از چنین آسیب هایی به بررسی آنها می پردازیم:
به تصریح برخی از آیات و روایات و تأكید حضرت امام ( قدس سره ) و تصریح مقام معظم رهبری، ریشه ی تمامی انحرافات و خطراتی كه در مسیر زندگی، اهل ایمان و حتی خواص وجود دارد «حب دنیا» ست. باید آزاده بود و از دام دنیا رهایی یافت، تا رستگاری نصیب گردد. حربه ی شیطان در فریب انسان، تزیین دنیاست. درمان باید از محل آسیب دیدگی آغاز گردد و نظرگاه انسان نسبت به دنیا و تمتعات آن تصحیح شود.
از سوی دیگر، در سیره ی عملی رهبران دینی به ویژه پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله و سلم و
امیرمؤمنان علی علیه السلام چنین برمی آید كه آنها در اداره ی امور جامعه هرگز از نظارت و كنترل افراد به ویژه كارگزاران خود غافل نبوده اند. در دوران حكومت حضرت علی علیه السلام كه وضعیت اجتماعی و فرهنگی جدید، كنترل های بیشتری را ایجاب می كرد، حضرت برای مراقبت از عاملان خود در گوشه و كنار مأموران اطلاعاتی - امنیتی داشته است كه اخبار مربوط به كارگزاران را به وی برسانند. میزان تأكید حضرت در حفظ بیت المال، واگذاری مناصب و مسؤولیت های اجتماعی به افراد صالح و مبارزه جدی با انحرافات و لغزش های كارگزاران مانع رشد و باروری دنیا دوستی در نهاد یاران خود می شوند. با وجود این مراقبت ها و آموزش های نظری و عملی، اگر كسی از كارگزاران خود را در حال خیانت به امانت الهی و دستبرد به بیت المال می بیند، بدون ملاحظه از او حسابرسی نموده و او را به جزای عمل خود می رساند.
حدود یك سوم نهج البلاغه در مورد زهد و زیان های دنیا طلبی و دنیاگرایی است. در دوران رشد و پیشرفت و توسعه، آفت دنیاگرایی، گریبان خواص را می گیرد و حضرت علی علیه السلام در عصر خود با چنین آسیبی مواجه بودند كه هشدارهای پیاپی داده اند.
از اساسی ترین شناخت ها، شناسایی آسیب ها در عملكرد عوام و خواص و عوامل رخوت آور و ركودزاست كه برای عبرت آموزی و دوری گزیدن از چنین آسیب هایی به بررسی آنها می پردازیم: